Ναι λοιπόν εσείς οι καλοί μαθητές , τα καλά παιδιά!
εσείς με τα ακριβοπληρωμένα και ωραία ρούχα, προσεγμένοι, όμορφοι,
με την άριστη διαγωγή!
Ουδείς παραφερθεί , ουδείς αμαρτήσει!
όλοι εδώ ! στρατιωτάκια της ηθικής!
όλοι τώρα! Άμορφα είδωλα τρώγονται στο βωμό της
κοινωνικής καταξίωσης!
σχολείο , πανεπιστήμιο , δουλειά , οικογένεια!
συγχαρητήρια πήρες τα εύσημα της «καλής ζωής»
πετάς και ένα τσιτάτο πως τίποτα δε σου χαρίστηκε
αναδεικνύοντας την ατομικότητα σου από το σύνολο για άλλη μια φορά!
Κέρδισες!!!
το στοίχημα της ανθρωπιάς , της αλληλεγγύης δεν παίζει πια!
πήρε χαμηλή απόδοση στο προ-πο!
στο παιχνίδι της ατομικότητας , δεν υπάρχει χώρος για ρομαντισμούς!
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ!!
ΑΥΤΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΟΥ!
Στο χωροχρόνο εγκλωβισμένοι,
μαριονέτες κάποιου…
Μέσα στο κλουβί πολυτελείας μας αναπολούμε στιγμές ελευθερίας
που ίσως και ποτέ να μην βιώσαμε…
Νοσταλγικές εικόνες , όμορφα πλασμένες
τέλεια παραμορφωμένες ,
Αναζωπυρώνουν κάθε κρυφό μας πόθο!
Μα νιώθεις σκουριασμένος,
Τα λουριά σου σε σφίγγουν πολύ …
Που καιρός για όνειρα?
Το κλουβί σου από χρυσές κλωστές κομμένο και ραμμένο
το σιχαίνεσαι ώρες ώρες
Μα άλλες ώρες το αγαπάς , σε ανακουφίζει
από ευθύνες και φόβους
από τις μικρές σου ενοχές που στοιχειώνουν τα βράδια σου!
ανόητες σκέψεις , δεν είσαι πια παιδί
τέρμα τα οράματα !
Που καιρός για όνειρα?
Που καιρός για αθώα χαμόγελα?
Και αν νιώσεις ποτέ την ανάγκη να σκεφτείς
Εδώ είμαι εγώ , να σε κοιμίσω
Με μια ιστορία , ένα παραμυθάκι βγαλμένο
από την πραγματικότητα , τέλεια εφαρμοσμένο στο κλουβάκι σου!
μην σκέφτεσαι μη
Ο χρόνος είναι χρήμα
το χρήμα κοινωνική αξίωση
και συ ο ανώτερος με τις χρυσές σου κλωστές!
καλά δεν είσαι? Ε?
Έλα βγάλε τα μικρά σου κουκλάκια τώρα , παίξε μαζί τους!
Παίξε σαν τα μικρά παιδιά , τι και αν αρνείσαι αυτή σου τη φύση!
Παίξε γιατί όλα είναι ένα παιχνίδι!
Ένα παιχνίδι ατομικό …
ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΕ άνθρωπε… Πότε θα αλλάξεις?
